Mijn kudde bestaat momenteel uit drie pony's. De kleinste is Moon, officieel Moonlight van stal Slangenburg. Een enorme naam voor een hele kleine pony. Hij kwam als veulen bij ons, achter in de kofferbak van de auto, rechtstreeks van de Zuidlaardermarkt. Hij was zo groot als een hond en de wereld was nog veel te groot voor hem. Een klein timide onzeker pony'tje. Groot is hij nog steeds niet, maar dit maakt hij ruimschoots goed met zijn karakter en zelfvertrouwen. Stiekem verdenk ik hem ervan, dat hij zelf denkt dat hij een groot Fries paard is.
Toen er voor een vakantieperiode een (echte) grote Fries tijdelijk onze kudde kwam versterken, wilde Moon onmiddellijk op zijn eigen enthousiaste manier kennismaken met zijn soortgenoot. Deze Friese dame was van zoveel zelfvertrouwen duidelijk niet gediend en begon hem in paardentaal duidelijk te maken, dat hij uit haar persoonlijke ruimte moest gaan. Zoals dat in paardentaal gaat: eerst met subtiele signalen, zoals een hooggehouden hoofd, oren in de nek, een grimas en een wegstuur gebaar met haar hoofd. Moon vond kennelijk dat dit niet voor hem bedoeld was en bleef haar enthousiast benaderen. De grote Friezin moest duidelijk opschalen om haar boodschap over te brengen en schopte voluit naar achteren. De kleine Moon was geen partij voor zo'n grote Friezen hoef en hij gierde het uit! We besloten om hem tegen zichzelf en zijn grote ego te beschermen en haalden hem er voorlopig uit. Hoezeer ik zijn zelfvertrouwen ook bewonder, te veel zelfvertrouwen kan echt schadelijk zijn!
Bij mijn coachee's zie ik vaker het tegenovergestelde. Onzekerheid, jezelf niet laten horen en grenzen niet aan kunnen geven, zijn onderwerpen die ik vaak tegenkom in mijn coachpraktijk. Vaak gebeurt er al iets in de eerste minuten van de sessie. De coach pony loopt bijvoorbeeld de coachee bijna ondersteboven. Zijn of haar persoonlijke ruimte, totaal negerend. Dit herkent de coachee dan meestal direct uit zijn dagelijks leven. Vaak laat hij of zij zich in het dagelijks leven ook vaak van zijn sokken lopen en worden grenzen niet gerespecteerd (of herkend). In het coachgesprek wat we hierover voeren, worden de patronen in het gedrag van coachee dan steeds duidelijker. Hierbij is de bijdrage van de coach pony van onschatbare waarde. Soms wordt de coachee aangemoedigd door een zacht duwtje in de rug, wanneer we het over het inzetten van nieuw gedrag hebben. Soms komt de pony steunend naast coachee staan, wanneer er veel emoties zijn. Meestal laat ik coachee daarna nog een oefening doen met de pony. Het aangeven van grenzen of het meer tonen van leiderschap kan dan de opdracht zijn. Het oefenen van het uitstralen van een meer zelfverzekerde houding in een veilige omgeving, is meestal een heel bijzondere ervaring. Wanneer dit dan ook nog beloond wordt met ander gedrag van de pony, geeft het coachee veel inzichten waarmee hij verder kan gaan oefenen in het dagelijks leven.
Wanneer ik de coachee met een net iets rechtere rug en meer opgeheven hoofd de ring zie uitstappen, weet ik het zeker: Ik heb echt het mooiste vak van de wereld!